Τον Σεπτέμβριο του 1922, μετά τη
μικρασιατική καταστροφή, οι Πλαστήρας,
Γονατάς και Φωκάς ηγούνται στρατιωτικού κινήματος εναντίον της κυβέρνησης και
του βασιλιά Κωνσταντίνου. Όμως η
αντίθετη πλευρά παίρνει κι αυτή τα μέτρα της : Ο στρατηγός Κωνσταντινόπουλος καλεί τους Μεσογείτες, που είναι κάργα
βασιλόφρονες, να οπλισθούν και να πολεμήσουν κατά του στρατιωτικού κινήματος. Η απάντηση
που παίρνει είναι θετική : «Και βέβαια
θα πολεμήσουμε για τον κουμπάρο (δηλ. τον βασιλιά) . Τώρα όμως έχουμε τρύγο.
Μόλις ρίξουμε τον μούστο στα βαρέλια, θα κατέβουμε στην Αθήνα»….
Ο στρατηγός Κωνσταντινόπουλος έκανε το
καθήκον του, οι μεσογείτες κράτησαν
αλώβητη τη βασιλοφροσύνη τους . Απλώς,
το δημοκρατικό κίνημα εκείνης της εποχής
έτρεξε ταχύτερα από τη παραγωγή του
μούστου, ενώ επίσης συνέβαλε στην
εμπέδωση του σαρκαστικού γνωμικού που εκφράζει
τη παραπομπή μιας διαδικασίας στο
απώτερο μέλλον : «Καλά κρασιά».
Το 1922 ο ετεροχρονισμός μούστου και φιλοβασιλικής
δράσης συνέβαλε στην ήττα του
καθεστώτος. Τώρα ο Σταύρος Θεοδωράκης
προτείνει έναν ετεροχρονισμό τουριστικής σαιζόν και εκλογικής αναμέτρησης.
Προτείνει μιαν άλλη διαδρομή μνημονιακής εξουθένωσης - πολιτικής αποδοκιμασίας - τουριστικών εισπράξεων. Κι ακόμη προτείνει μια
σχέση εμπιστοσύνης, παρά τη σωρεία σχέσεων που
καταπάτησαν οι εντολοδόχοι της τρόϊκας : Να εκλέξει αυτή η Βουλή Πρόεδρο της
Δημοκρατίας και να
δεσμευτεί η κυβέρνηση ότι θα έχουμε εκλογές εντός του 2015 . Η δε αντιπολίτευση να το χάψει – λέω εγώ.
Ο Σ. Θεοδωράκης συναινεί στο να συνεχίσει
να ζει ο κόσμος υπό καθεστώς συνεχούς γρονθοκοπήματος. Ουσιαστικά προτείνει
έναν δαρμένο λαό και μια αντιπολίτευση κερατάδων, δηλαδή εξαπατημένων…
